Yine her sabah olduğu gibi umutla başladık güne.. aynı gönül ferahlığıyla.. 

Uzunca bir süredir böyle oluyor. Bir şeyler düzelecekmiş... öğrencilerimle, asistanlarımla, hemşirelerimle birşeyleri değiştirebilecekmişiz hissiyle geliyorum her sabah okula..

Ama her gün beklenmedik bir zorluk, başedilemeyecekmiş gibi görünen sorunlarla ayrılıyorum... Ertesi sabah yine umutla gelmeyi umarak..

Bu sabah da öyleydik.. Erkenden başladık ameliyatlara dünyanın dört bir yanındaki fakültelerden gelen tıbbiyelilerle..

Ameliyat aralarında preputiumdan tüp yapmaya devam ettik.

Sonra polikliniğie çıktık. Bizi bekleyen bebekler.. küçük çocuklar vardı. Onlara baktık.

Karnında kitlesi olan 52 günlük dünyalar güzeli sarı kızı yatırdık servise.. Bir an önce ameliyatını yapalım diye.

Sonra haber geldi. Bir hemşiremiz daha zorlu çalışma koşullarına dayanamayarak hastalanmıştı. Zaten bu sene hiç izin kullanamamış, nöbet sonrası izinlerini bile alamamışlardı. İşte şimdi nöbet tutacak hiç hemşiremiz de kalmamıştı. 

Göreve hazır 36.000 hemşire var. Ama öğretmenler gibi onlar da yıllardır atama bekliyorlar...

Hemşirelerimiz artık yoruldu.. eğitim almak için orada bulunan öğrencilerimiz yoruldu.. asistanlarımız yoruldu.

Ben artık yoruldum..

Böyle şeyler yazıp Çapa’yı kötüleme diyorlar bana.. Ben Çapa’yı kötülemiyorum.

Burası bana, karıma, hekimliği öğreten okul... 

Burası babamın hekimliği öğrendiği okul. 

Burası hocalarımın , Hulusi Behçet’in, Türkan Saylan’ın, Aziz Sancar’ın okulu.. Burası Türkiye’nin ilk Tıp Fakültesi. 

Biz Türkiyenin ilk Çocuk Cerrahisi Kliniğiyiz.. benim ustalarım ilk bebek ameliyatlarını 90 sene önce bu fakültede yaptılar. 

Ve ben bugün hemşiremiz yok diye yatırdığım hastaları taburcu ettim..

Ben Çapa’yı kötüler miyim?

Yuvamı kötüler miyim?

Sadece içine düşürüldüğümüz duruma isyan ediyorum ..

Ümitsizce boşluğa bağırıyorum yalnız ve mahzun fakültemin çığlığını belki duyan olur diye...