Yalnızlık en çok kimi yorar düşündünüz mü hiç? Kimi kemiklerine kadar sızlatır, kimi gece uykusundan uyandırır ? Ya da kimi karanlıktan korkar, kapıyı defalarca kitler hale getirir? Bence yaşlıları. Ömrünü poşet poşet ilaç torbalarına bağlamış, yemek yemeyi sadece ilaç içmeden önce yerine getirilmesi gereken bir görev varsayan  yaşlılarımızı.  Anneannemi ziyaret ettim birkaç gün önce, gözlerinin altındaki torbalar her gün ağladığını sessiz çığlıklarıyla haykırıyordu gözlerimin içine baka baka. Ben onun kırışmış ellerini öpmeye, o benim yanaklarımı sevmeye doyamadı. Biliyorum çok özlemişti, çok yalnız kalmıştı kalabalık Dünya’nın mateminde. Sitem etmese de masadaki yarım kalmış suyu içimdeki yangına şahit oluyordu o anlarda. Yalnız değilim komşularım geliyor kızım dese de, yerini dahi hatırlamadığı çaydanlığı kadar, hatta dolabındaki tarihi geçmek üzere olan süt kadar yalnızdı. Öyle zayıflamış ve öyle çökmüştü ki ben her elimi uzattığımda gözyaşlarımda boğuluyordum. O ise sırf mutlu görünmek adına kaybolmuş gülüşlerine sığınıyordu tenha mutfağında. Gündüzüm onu öyle görünce gecenin karanlığından farksız olmuşken; içimde olduğu gibi gökte de batıyordu artık Güneş. Halsizlikten kendini, yayları hiçte konforlu olmayan yatağına zor atmıştı . Odayı birden turuncuya boyayan Güneş, saçlarına düşen akları az da olsa silmişti bir süreliğine. Sevindim hatta oldukça yakışmıştı bu renk ona. Ama gece oldu, ama oda da tıpkı yüreği gibi karanlığa teslim oldu. Yanına uzanıp ellerini tuttum, uyuyordu derin derin ama sıkıyordu ellerimi hiç gitmemi istemiyor gibiydi. Uyuyordu derin derin ama kurumuş gözyaşları içimi yakıyordu. Kokusu mu ? O hep aynıydı mis gibiydi anne gibiydi annemin kokusu gibiydi. Sonra gökyüzünü seyretmeye başladım anneannemden uzaklaşıp, Ay yalnız değildi , yıldızlar yalnız değildi. Benden habersiz akan gözyaşlarım bile yalnız değildi. Birbiri ardına sıralanmış uzaklarda bir yerlerde buluşuyorlardı .Ama o yalnızdı belki de hayatının son günlerinde sokaktan her gün geçen simitçi çocuktan başka kimseyi tanımıyordu bile. Şükrettim saatlerce o gece. Derdim olduğuna üzülürdüm ya derdimi paylaşacağım bir ailem olduğuna, dostlarım olduğuna şükrettim. Makine makine bulaşık çıkmasına sinirlenirdim ya, evde bulaşık çıkaran kalabalık bir ailem olduğuna şükrettim. Çoğu zaman gürültüden şikayetlenirdim ya sessizliğin sesinden ürperince gürültünün gürültüsüne sevdalandım ben bu gece. Olur da  birgün değersiz ve kimsesiz hissederseniz kendinizi , gidip sarılın yaşlı dedenize veya anneannenize. O zaman öğreniyorsunuz yalnızlığın nasıl bir sızı bıraktığını yüreğinize…